ای کاش این آینه رسوا زده را میتوان شکست


ای کاش میشد تمام حرقهای نگفته را در گلو شکست


ای کاش چشمها با ندینت خو میگرفت


هرچند با یادت تمام غمها در گوشه چشمم نشست


ای کاش با عشق هم آغوش نمی شدم


هرچند به یاد بوسه هایت دلم شکست


ای کاش زندگی فرصت یادآوری نداشت


ای کاش به یاد خاطرات گدشته ها میشد کمی نشست


ای کاش صدای ساز مرا یار نمیشنید


آنهنگام که کنار غمی و میشد کنار غم نشست


من در کنار دوست تنها تنها نشسته ام


چون یار با تمام عشق وجودش صدای سازم را شکست


من جز به جز هرچه خدا گفت انجام داده ام


پس چرا در پایان این ره خدا دلم را شکست


ای کاش آسمان لب به سخن گشوده بود


ای کاش ابرها پاره پاره برای دلم شکست


ای کاش نگاهش به یاد نمیامدش به ذوق


ای کاش ندیدمش خنده هایی که بر غنچه نشست


ای کاش ،چه این ای کاشها عذاب میدهد خدا


ای کاش نیامده ،این بغض بر گلو شکست


آری ره عشق را شروع  نکرده ،دلم شکست


(محمود)